Em rojên xweş dibînin…
Bi rastî ev toz û dûmana
ku em dibînin, belavbûna ewrekî îlluzyonê
ya
kambax e ku tevî hemû tirs
û bendên xwe yên ku afirandibû, belav
dibe diçe. Ev tiştê vî ewrî
belav dike ne bayên îlluzyonê yên nû
ne,
şiyarbûna kes û komên piçûk û
bêdawî ne.
Ev şiyariya ku hem li ser
me û hem jî ji bo yên din
pêk tê helbet bê êş, ji
nedî ve û di carek de dê
nebe. Lê belê ew kelheyên tirsê û
zimanê li ser
wan ava bûye ku ji jiyanê
re wekî yek îmkanek hatibûn nîşandan
dest
bi hilweşînê kiriye. Cih, rê û
gotinên ku dane rû didin nîşan ku
ev asta
ku em gihaştinê ne qabil e
û bê mane ye ku bi paş ve
vegere.
Êdî em natirsin ku li ser
guherînê, guherandinê û li ser jiyaneke
hevpar
bifikrin. Êdî li peşiya me
pêleke wisa heye ku em ê bê
etlebûn û tawîz
dengên xwe, bedenên xwe, warên
xwe, kuçe, av, ax û bajarên xwe
biparêzin.
Forma Gerok bi destê kesên li
Parka Geziyê derketibûn kolanan û
piştrê rastî hev bûbûn û
venegeriyabûn malên xwe, û gava ku
vegeriyanbûn jî ditibûn ku malên
wan ne malên berê ne ava dibe.
Forum kollektîvekek ji bo li
ser zimanên nû, cih û rêyên xebatên
bi hev
re ya vê pêla nû ye.
“Emê yan rêkê nû bibînin, yan
rêkê nû vebikin.” Hannibal
